Όταν θα πάω κυρά μου στο παζάρι…

Σ’ ένα καμένο διάλλειμα από το διάβασμα, στο κυλικείο της Βιβλιοθήκης με τη Γκότση, παρατηρούσαμε ένα σκυλάκι. Εκεί το έσκασε το παραμύθι. Μου λέει:  «Όταν ήμουνα μικρούλα και δεν ήξερα, έβλεπα τα ζωάκια και ήθελα να τους μιλήσω.» Δεν μιλάω εγώ, λέω άκου ακόμα είναι η αρχή. Συνεχίζει: «Πίστευα λοιπόν πως αν του μιλήσω έτσι όπως κάνουν και από μέσα μου σκέφτομαι τι θέλω να τους πω, ότι θα με καταλάβαιναν!» Ναι, σου το λέω, εκείνη την ώρα άρχισε να στραβώνει το στόμα μου, αλλά συνέχισα να θέλω να ακούσω την κατάληξη. «Πήγαινα, λοιπόν, στα σκυλάκια και για να τους πω ‘Έλα εδώ’ έκανα ‘Γαβ γαβ’ και σκεφτόμουν μέσα μου ‘έλα εδώ’! Για να πω στην γατούλα ‘φάε αυτό που σου έδωσα’  έκανα ‘νιάου νιάου νιάου νιάου νιάου’, στην κοτούλα έκανα ‘Κο κο κο’ κτλ.» Για να μην τα πολυλογώ με άκουσε όλη η βιβλιοθήκη να κακαρίζω (πες ότι ήθελα να μιλήσω σε μια καρακάξα) και από τότε η επικοινωνία μου μαζί της έχει περιοριστεί σε ‘Γαβ γαβ’, ‘Νιάου νιάου’ και ‘Τσίου τσίου’.

Που θέλω να καταλήξω, θα μου πεις. Σου εξηγώ αμέσως.

Αργότερα συνδυάζοντας την ιστορία με τα γκομενικά που ακούω τελευταία, αισθάνομαι πως κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στις σχέσεις μας αλλά με την αντίστροφη ‘φορά’.

Πάει δηλαδή η άλλη πηδιέται με τον πρώην της, αυτός σκεφτόταν ότι γύρισε για να είναι για πάντα μαζί από ‘δω και πέρα, κατάλαβε και αυτό και άντε η άλλη να του εξηγήσει πως απλώς ήταν ένα πήδημα. Αυτή είναι η περίπτωση ‘Νιάου νιάου’. Άκουσε ο άλλος ‘νιάου νιάου’ κατάλαβε ότι ήθελε και τόμπολα μετά.

Έχουμε όμως και την περίπτωση ‘Γαβ γαβ’. Δηλαδή πάνω σε καβγά σου λέει η γκόμενα: ‘Σε βαρέθηκα, δεν σε θέλω χωρίζουμε’. Γίνεσαι εσύ σκυλάκι αυτομάτως με το άκουσμα του ‘γαβ’ και τρέχεις από πίσω πιστεύοντας πως αυτά τα είπε πάνω στα νεύρα της! (Μια συμβουλή παρεμπιπτόντως: 

Δεν το είπε πάνω στα νεύρα της, το πιστεύει και απλώς βρήκε την ευκαιρία να το πετάξει.)

Για να μη σας κουράζω θα αναφερθώ και σε μία τελευταία περίπτωση, την ‘Κο κο κο’ . Του ζητάς του άλλου να σου πει την αλήθεια, σου λέει ότι θέλει να πει προσπαθώντας να σε πείσει ότι είναι η αλήθεια, αλλά αυτό που συμβαίνει πραγματικά είναι πως είναι κότα και σου λέει ένα ‘κο κο κο’ για αλήθεια, παρακαλώντας το Θεό να μη ρωτήσεις διευκρινήσεις για το τι αυτό το ‘κο κο κο’ σημαίνει.

Ποιο είναι το συμπέρασμα; Ότι ο καθένας από εμάς (ναι, για όλους λέω και εμού και του ιδίου συμπεριλαμβανομένου) ακούει/ λέει/ καταλαβαίνει ότι θέλει να ακούσει/ πει/ καταλάβει.

Όχι! Υπάρχει και δεύτερο συμπέρασμα που εξηγεί και γιατί ακούμε όσα θέλουμε να ακούσουμε, γιατί καταλαβαίνουμε όσα θέλουμε να καταλάβουμε κτλ. Ποιο;

Ότι είμαστε Ζώα. Αυτό.

Αλλά ακόμα υπάρχει μια ελπίδα να συνεννοηθούμε. Λίγη προσπάθεια χρειάζεται μονάχα και κάνα φροντιστήριο για να ‘χουμε και επίσημα το Πιστοποιητικό Γλωσσομάθειας. Και τότε θα το πούμε το ‘Dog days are over’ και εμείς. Και πιο δυνατά και από την αγαπούλα.