An Autumn...

Αυτές τις μέρες παρόλο που γκρίνιαζα πως είμαι μόνος μου και τα επιτραπέζιά μου τα έπαιξα και τους καφέδες μου βγήκα και για φαγητό και για ποτό. Καλά πέρασα σου λέω. Όμως...
Καμιά φορά ο Θεός, το Σύμπαν (δεν έχω αποφασίσει ακόμα τι, πες το όπως θες) έρχεται να σε επιβεβαιοδιαψεύσει κατά έναν περίεργο τρόπο! Πως; 
Μετά το αποψινό ποτό έτρεξα να προλάβω το video club πριν κλείσει γιατί ήθελα να δω ταινία 
ο-πωσ-δή-πο-τε. Φτάνουμε παρά πέντε, μπαίνουμε μέσα, το παιδί σηκώνει το χέρι του και φωνάζει: Five minutes to go! 
Δεν θα στο κρύψω από μέσα μου είπα αυτός μας δουλεύει τώρα. Μην τα πολυλογώ, αγχώθηκα όμως κ μέσα σε ένα λεπτό πήρα μία ταινία, που όσο είδες εσύ τι ήταν είδα και εγώ! (Μέγα λάθος κατά το προηγούμενο ποστ μου.)
Τι τα θες; Η ταινία, δεν έχει σημασία να σου πω ποια, μπορεί να καταλάβεις και από το τραγουδάκι πιο κάτω, έγινε μία από τις αγαπημένες μου πλέον. Και εδώ επιβεβαιώνεται το προηγούμενό μου ποστ! Είμαι τόσο χαρούμενος, πέρασα καλά. Ίσως φταίει και η παρέα μάλλον ρε αγάπη, ναι, το ξέρω φταίει! Αλλά είδαμε μια τόσο ωραία ταινία μαζί! Κι αυτό εγώ θα θυμάμαι από την ταινία. Το μαζί! 
Μπορεί να μην καταλάβεις γιατί μια ταινία με έκανε χαρούμενο και δεν μπορώ να στο εξηγήσω και καλύτερα! 
Το μόνο που ξέρω είναι πως ξύπνησα με μια διάθεση πως σήμερα έξω έχει φθινοπωρινή Κυριακή (κι ας ήταν Σάββατο κι ας είναι το Φθινόπωρο η αγαπημένη μου εποχή) και όταν το έγραψα στο twitter, κάποιος μου απάντησε πως έξω κάνει κάτι ολίγον από Μάη. Και κοίτα που τελικά στο τέλος της μέρας, 4 το ξημέρωμα, μπήκε από μία ταινία και ένα μαζί αυτός ο ανοιξιάτικος αέρας και εδώ! Δίκιο είχε. Μάη έχουμε...


Καλό Βράδυ!