An Autumn...

Αυτές τις μέρες παρόλο που γκρίνιαζα πως είμαι μόνος μου και τα επιτραπέζιά μου τα έπαιξα και τους καφέδες μου βγήκα και για φαγητό και για ποτό. Καλά πέρασα σου λέω. Όμως...
Καμιά φορά ο Θεός, το Σύμπαν (δεν έχω αποφασίσει ακόμα τι, πες το όπως θες) έρχεται να σε επιβεβαιοδιαψεύσει κατά έναν περίεργο τρόπο! Πως; 
Μετά το αποψινό ποτό έτρεξα να προλάβω το video club πριν κλείσει γιατί ήθελα να δω ταινία 
ο-πωσ-δή-πο-τε. Φτάνουμε παρά πέντε, μπαίνουμε μέσα, το παιδί σηκώνει το χέρι του και φωνάζει: Five minutes to go! 
Δεν θα στο κρύψω από μέσα μου είπα αυτός μας δουλεύει τώρα. Μην τα πολυλογώ, αγχώθηκα όμως κ μέσα σε ένα λεπτό πήρα μία ταινία, που όσο είδες εσύ τι ήταν είδα και εγώ! (Μέγα λάθος κατά το προηγούμενο ποστ μου.)
Τι τα θες; Η ταινία, δεν έχει σημασία να σου πω ποια, μπορεί να καταλάβεις και από το τραγουδάκι πιο κάτω, έγινε μία από τις αγαπημένες μου πλέον. Και εδώ επιβεβαιώνεται το προηγούμενό μου ποστ! Είμαι τόσο χαρούμενος, πέρασα καλά. Ίσως φταίει και η παρέα μάλλον ρε αγάπη, ναι, το ξέρω φταίει! Αλλά είδαμε μια τόσο ωραία ταινία μαζί! Κι αυτό εγώ θα θυμάμαι από την ταινία. Το μαζί! 
Μπορεί να μην καταλάβεις γιατί μια ταινία με έκανε χαρούμενο και δεν μπορώ να στο εξηγήσω και καλύτερα! 
Το μόνο που ξέρω είναι πως ξύπνησα με μια διάθεση πως σήμερα έξω έχει φθινοπωρινή Κυριακή (κι ας ήταν Σάββατο κι ας είναι το Φθινόπωρο η αγαπημένη μου εποχή) και όταν το έγραψα στο twitter, κάποιος μου απάντησε πως έξω κάνει κάτι ολίγον από Μάη. Και κοίτα που τελικά στο τέλος της μέρας, 4 το ξημέρωμα, μπήκε από μία ταινία και ένα μαζί αυτός ο ανοιξιάτικος αέρας και εδώ! Δίκιο είχε. Μάη έχουμε...


Καλό Βράδυ! 

Ελληνικές Ταινίες ή Εγώ για 'σένα τα λέω...

Ήρθανε οι πρώτες βροχές που περιμέναμε πως και πως, ήρθε το κρύο, ήρθε το λιώσιμο στον κόκκινο καναπέ μου με ταινίες. Έφυγε η Γκότση για Αθήνα, οι άλλες δεν κουνάνε τον κώλο τους να έρθουν σπίτι μου γιατί δεν μένουν κέντρο. Βόλτα βραδινή στη λίμνη δε λέει γιατί θα γίνουμε μουνί, οπότε έμεινα και εγώ μεσοβδόμαδα μόνος μου με το διάβασμα και με τα dvd μου.

Και θα σου πω και κάτι, ταινίες έχω σταματήσει να κατεβάζω. Καμιά φορά δηλαδή κατεβάζω, αλλά δεν αλλάζω με τίποτα να βγαίνω το βράδυ σαν το λέτσο στο video club, να κάθομαι να κοιτάω για 10 ώρες τις ταινίες μέχρι να διαλέξω ποια να πάρω, στο γυρισμό για το σπίτι να παίρνω και καμία πάστα για να συνοδεύσει τα pop corn μου. Αξίες ανεκτίμητες, δεν μπορώ (όπως και η τιμή των dvd πλέον).

Για να μη στα πολυλογώ, κάθε φορά που βγαίνω για ταινία λοιπόν, πάντα μου έρχεται στο μυαλό ένας όρος απαράβατος! (καμιά φορά όμως, που λέω να αλλάξω ουρανό, τον παραβλέπω δε λέω, αλλά κυρίως τον ακολουθώ πιστά)

                                      ΜΗΝ ΠΑΡΕΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΑΙΝΙΑ!          

Τώρα θα με ρωτήσεις γιατί, αν δεν είσαι ψυλλιασμένος. Για το λόγο αυτό πριν κάνα εξάμηνο είχα γράψει κάτι το οποίο θα ήθελα να το δεις και εσύ που δεν το διάβασες τότε για να μπορείς να αποφύγεις τις κακοτοπιές! Το αναρτώ αυτούσιο (aka βαριέμαι να το ξαναγράφω με αλλαγές, perdon για τυχόν λάθη.) :

"Πεθαίνοντας στην Πλήξη. aka Ελληνικός Κινηματογράφος

Μακριά από ελληνικές ταινίες!

Παραβιάζοντας για ακόμα μια φορά τη συμφωνία που 'χω κάνει με τον εαυτό μου (και κυρίως με την Σαβίνα) πάτησα το ρημαδο-PLAY και ξεκίνησα να παρακολουθώ μια "ταινία" ελληνικής παραγωγής: Πεθαίνοντας στην Αθήνα. Δεν μπορώ να μην το πω: ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ!

Μπορεί με μια πρώτη ματιά οι συντελεστές μιας ταινίας να είναι το πρώτο βήμα για να την αντιμετωπίσεις με συμπάθεια ΑΛΛΑ είναι και η μεγαλύτερη παγίδα! Γιατί οι συντελεστές είναι ένα βασικό μέρος μιας παραγωγής αλλά αν δεν έχεις το πακέτο, που λένε και στα Τάλεντ Σόουζ, δεν πας πουθενά. Εξηγώ αμέσως:

1. Η ταινία χαρακτηρίζεται από το δημιουργό (N. Παναγιωτόπουλο) ως Μιούζικαλ! Αχά. Παρόλα αυτά δεν έκανε καν τον κόπο να βρει ηθοποιούς, οι οποίοι να τραγουδάνε ( οι καταλληλότεροι νομίζω για τέτοιες περιστάσεις ) αλλά είχε τη φαεινή ιδέα να βάλει τον Κραουνάκη να του γράψει τραγούδια, να τα ηχογραφήσει και αυτός να βάλει τους ηθοποιούς να μάθουν τα λόγια και απλά να ανοιγοκλείνουν το στόμα τους ...to the beat! ( που λέει και η Adele)

2. Λίγα λόγια για την πλοκή: Ένας καθηγητής πανεπιστημίου (Σ.Παπαδόπουλος/Στην Υγειά μας/Όπου-παίζω-ή-είμαι-καθηγητής-πανεπιστημίου-ή-έχω-ΔΥΟ-τουλάχιστον-γκόμενες) έχει μια γυναίκα (Μ.Ναυπλιώτου/Κάνω-τα-χείλια-μου-όπως-η-Ματσούκα-αλλά-δεν-είμαι-sex-symbol),μία Γαλλίδα γκόμενα (Μαρία Σολωμού/Γιατί-έπαιξες-εδώ-κούκλα-μου;) και μία άλλη γκόμενα, φοιτήτριά του/ΝΑ-πως-μπάινουν-οι-βαθμοί-αλλά-έτσι-ξέρουμε-και-εμείς! (Β.Παπαδοπούλου/Λέω-σε-Παπακαλιάτη-ΟΧΙ-ΜΕΣΑ-ΣΕ-ΠΑΡΑΚΑΛΩ) Παθαίνει που λες Λευχαιμία και οι τρεις γυναίκες της ζωής του φιλιώνουν, ξεπερνάνε όλα τα προβλήματα και όλες τις ψευτιές και αποφασίζουν να τον κάνουν ευτυχισμένο, τους 3 μήνες ζωής που του απομένουν.

3.*SPOILER* Στη μισή ταινία έχουμε πλάνα εναλλάξ ΧΙΟΝΙ-ΒΡΟΧΗ/ΧΙΟΝΙ-ΒΡΟΧΗ/ΧΙΟΝΙ-ΒΡΟΧΗ. Ως δια μαγείας όμως στο τέλος (ΝΑΙ! θα σας πω το τέλος μην κλαίτε) η ζέστη είναι ΤΟΟΟΣΟ ασφυκτική που παρακινεί τις δύο απ' τις πρωταγωνίστριες να φιληθούν στο στόμα μπροστά μάλιστα στα μάτια του ετοιμοθάνατου εραστή τους και τελικά να τον πεθάνουν! (ΝΑΙ, ΝΑΙ! Είναι λεσβίες κι ας μοιράζονταν τον ίδιο άντρα μαζί με μία ακόμα, τη γυναίκα του, η οποία δεν έγινε λεσβία αλλά ως χήρα έφυγε με τον χήρο κολλητό του). Η ζέστη φταίει για όλα λοιπόν. Μες στον χιονιά όλα κυλούσαν τόσο ήρεμα!

4. Είδα με τα ίδια μου τα μάτια, μπορεί και να μου ξέφυγαν πλάνα μες τη νύστα, 3 φορές το ΒΟΟΜ (αυτό το χνουδωτό πράγμα που κρατάνε οι ΒΟΟΜ MEN πάνω απ' τους ηθοποιούς) και 2 φορές τη σκιά του camera man πάνω στον πρωταγωνιστή. Απλά τραγικό. Και στα βιντεάκια που γυρίζουμε με τον Μαντά τέτοια δε γίνονται.

5. Η Μαρία Σολωμού, που τόσο όλοι αγαπήσαμε και κάποιοι ερωτευτήκαμε με τη γνωστή της αφάνα, κουρεύτηκε ΚΑΡΕ γι' αυτό το αριστούργημα! Τουλάχιστον κυκλοφορούσε όλη την ώρα με το σουτιέν και στο τέλος φίλησε την άλλη και το έσωσε κάπως.

Για τους παραπάνω λόγους λοιπόν η ταινιάρα αυτή δεν μ' άρεσε. Και για το μόνο λόγο που ήμουν τόσο αναλυτικός (εκτός του ότι όλη μέρα ξύνομαι και μόλις βρήκα ασχολία έπεσα με τα μούτρα) ήταν γιατί πιστεύω πως όλοι έχουμε ανάλογες τραυματικές εμπειρίες από Ελληνικές "ταινίες" γιατί ΟΛΕΣ λίγο πολύ έτσι είναι! Όσο λοιπόν και συμπαθητικό/δελεαστικό/όπως-θες-πες-το σας φανεί την επόμενη φορά να δείτε μια Ελληνική "ταινία" , για ΟΙΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ λόγο, ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ(!!!) ότι δεν θα είναι τίποτα λιγότερο ή τίποτα περισσότερο από αυτό που περιέγραψα παραπάνω: ΕΝΑ ΜΠΑΧΑΛΟ!

Εν κατακλείδι αυτό το κείμενο συντάχθηκε για να ΥΠΕΝΘΥΜΙΖΕΙ σε μένα κ εν συνεχεία σε εσάς πως  ΑΠΟΦΕΥΓΟΥΜΕ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΠΑΣΗ ΘΥΣΙΑ! 

[ΕΚΤΟΣ ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ: Το Κλάμα Βγήκε Απ' τον Παράδεισο ή κάποια ταινία που το μ***ί θα λέγεται λάμπα και θα είναι υποψήφια για Όσκαρ!]

Bonus Infos (για να μας μείνει και κάτι από την ταινία) :

α) Την κόρη του γαμιά κάνει η Μαίρη Συνατσάκη (wow).Πριν το Mad, το Reload it! και το Dancing with the Stars είχε περάσει και από εκεί βρε!

β) Ο Κωνσταντίνος Ρήγος κάνει ένα παπά που τον παίρνει ο αέρας!

γ) Στην ταινία ακούμε Νατάσσα Μποφίλιου. Αν καθυστερούσε να παίξει το τραγούδι περισσότερο από ένα μισάωρο ίσως να είχε και πιο πολύ ενδιαφέρον. 

δ)Όπως πολύ πετυχημένα διάβασα ελπίζουμε να μην το δει αυτό ο Almodovar γιατί ποιός μας σώζει!"

Αυτά από μένα. Να θυμάσαι όσα διάβασες και κάτι ακόμα:
Τα dvd που παίρνεις να δεις κάθε βράδυ είναι σαν τα one night stand. Δεν διαλέγεις το σύντροφο της ζωής σου, αλλά αν δεν περάσεις καλά το βράδυ σου, όταν ξυπνήσεις το πρωί δεν θα θες να το θυμάσαι…

Όταν θα πάω κυρά μου στο παζάρι…

Σ’ ένα καμένο διάλλειμα από το διάβασμα, στο κυλικείο της Βιβλιοθήκης με τη Γκότση, παρατηρούσαμε ένα σκυλάκι. Εκεί το έσκασε το παραμύθι. Μου λέει:  «Όταν ήμουνα μικρούλα και δεν ήξερα, έβλεπα τα ζωάκια και ήθελα να τους μιλήσω.» Δεν μιλάω εγώ, λέω άκου ακόμα είναι η αρχή. Συνεχίζει: «Πίστευα λοιπόν πως αν του μιλήσω έτσι όπως κάνουν και από μέσα μου σκέφτομαι τι θέλω να τους πω, ότι θα με καταλάβαιναν!» Ναι, σου το λέω, εκείνη την ώρα άρχισε να στραβώνει το στόμα μου, αλλά συνέχισα να θέλω να ακούσω την κατάληξη. «Πήγαινα, λοιπόν, στα σκυλάκια και για να τους πω ‘Έλα εδώ’ έκανα ‘Γαβ γαβ’ και σκεφτόμουν μέσα μου ‘έλα εδώ’! Για να πω στην γατούλα ‘φάε αυτό που σου έδωσα’  έκανα ‘νιάου νιάου νιάου νιάου νιάου’, στην κοτούλα έκανα ‘Κο κο κο’ κτλ.» Για να μην τα πολυλογώ με άκουσε όλη η βιβλιοθήκη να κακαρίζω (πες ότι ήθελα να μιλήσω σε μια καρακάξα) και από τότε η επικοινωνία μου μαζί της έχει περιοριστεί σε ‘Γαβ γαβ’, ‘Νιάου νιάου’ και ‘Τσίου τσίου’.

Που θέλω να καταλήξω, θα μου πεις. Σου εξηγώ αμέσως.

Αργότερα συνδυάζοντας την ιστορία με τα γκομενικά που ακούω τελευταία, αισθάνομαι πως κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στις σχέσεις μας αλλά με την αντίστροφη ‘φορά’.

Πάει δηλαδή η άλλη πηδιέται με τον πρώην της, αυτός σκεφτόταν ότι γύρισε για να είναι για πάντα μαζί από ‘δω και πέρα, κατάλαβε και αυτό και άντε η άλλη να του εξηγήσει πως απλώς ήταν ένα πήδημα. Αυτή είναι η περίπτωση ‘Νιάου νιάου’. Άκουσε ο άλλος ‘νιάου νιάου’ κατάλαβε ότι ήθελε και τόμπολα μετά.

Έχουμε όμως και την περίπτωση ‘Γαβ γαβ’. Δηλαδή πάνω σε καβγά σου λέει η γκόμενα: ‘Σε βαρέθηκα, δεν σε θέλω χωρίζουμε’. Γίνεσαι εσύ σκυλάκι αυτομάτως με το άκουσμα του ‘γαβ’ και τρέχεις από πίσω πιστεύοντας πως αυτά τα είπε πάνω στα νεύρα της! (Μια συμβουλή παρεμπιπτόντως: 

Δεν το είπε πάνω στα νεύρα της, το πιστεύει και απλώς βρήκε την ευκαιρία να το πετάξει.)

Για να μη σας κουράζω θα αναφερθώ και σε μία τελευταία περίπτωση, την ‘Κο κο κο’ . Του ζητάς του άλλου να σου πει την αλήθεια, σου λέει ότι θέλει να πει προσπαθώντας να σε πείσει ότι είναι η αλήθεια, αλλά αυτό που συμβαίνει πραγματικά είναι πως είναι κότα και σου λέει ένα ‘κο κο κο’ για αλήθεια, παρακαλώντας το Θεό να μη ρωτήσεις διευκρινήσεις για το τι αυτό το ‘κο κο κο’ σημαίνει.

Ποιο είναι το συμπέρασμα; Ότι ο καθένας από εμάς (ναι, για όλους λέω και εμού και του ιδίου συμπεριλαμβανομένου) ακούει/ λέει/ καταλαβαίνει ότι θέλει να ακούσει/ πει/ καταλάβει.

Όχι! Υπάρχει και δεύτερο συμπέρασμα που εξηγεί και γιατί ακούμε όσα θέλουμε να ακούσουμε, γιατί καταλαβαίνουμε όσα θέλουμε να καταλάβουμε κτλ. Ποιο;

Ότι είμαστε Ζώα. Αυτό.

Αλλά ακόμα υπάρχει μια ελπίδα να συνεννοηθούμε. Λίγη προσπάθεια χρειάζεται μονάχα και κάνα φροντιστήριο για να ‘χουμε και επίσημα το Πιστοποιητικό Γλωσσομάθειας. Και τότε θα το πούμε το ‘Dog days are over’ και εμείς. Και πιο δυνατά και από την αγαπούλα.